struiken weerkaatsen het schijnsel
van het gedimde lamplicht
dat zich een weg zoekt
door een spleet in het duister
treiterend regenen druppen
uit wolken die
hun stemmen smeden
tot een dreigend lied
een geur, een vaag waanemen
van goedkope parfum
zweeft bijna onopvallend
door de met vuil licht
besmeurde straten
het bronzen geluid
van een kerkklok
doet de stilte verstijven
wanneer deze haar uren slaat
ik sta in de kou
die mij overvalt en dwingt
naar een verborgenheid
die geen weet heeft
van het wachten...
