Traag in de wind
een slepend spoor in zand
wit schuim stuift
als een dartel kind
knabbelend aan jong land
dat ritmisch naar de einder wuift
met haar zwaaiende sprieten duingras
Daar, achter de muur van ‘t glooiend duin
een goed verborgen zoetwaterplas
een enkele verfomfaaide boomkruin
die speelt of het slechts kortgeleden winter was
Meanderende stromen zilt geweld
slijten door de zachte zandplaat
De schreeuw van een vertwijfelde visdief
op jacht in het late middaguur
doorbreekt de stilte die ontstaat
tussen het geweld van de natuur
Het spoor langs de kust
getrokken door een eenzame wandelaar
nog net zichtbaar, komt tot rust...
